Bahar geldi…
Bilekliğimi taktım.
Umudu beklemeye koyuldum.
Bu sene de es geçmez herhalde…
Kıyısından, köşesinden hissettirse bari…
Kafam sürekli havada…
“Nereye bakıyorsun” diye soranlara verecek cevabım yok.
Yine de engel olamıyorum.
Gökyüzüne doğru kayıyor gözlerim, kafam istemsiz gökyüzüne yöneliyor, ya başımı göğe kaldırmadığım zaman kaçırırsam…
Çok tren kaçırdım böyle…
Çok kuşlar uçtu…
Çok yaprak savruldu…
Belki de zamanı tutturamadığımdan…
Umut da öyle kanatlanıp gider diye çok korkuyorum.
Belki de böyle başladı Balıkçı Adem ile Yaren’in hikayesi…
Bursa’nın Karacabey İlçesi’ne bağlı Eskikaraağaç Mahallesi’nde yıllardır süren bir dostluk…
Masallara konu olsa hayallerini güzel konuşturmuş deriz yazara…
Gerçekliği insanın kursağında iz bırakıyor.
Adem Amca yeşil kayığında bekledi.
14 yıl…
Onun da başı hep gökyüzünde…
Kayıkla beraber sallanan umuduna hayran kaldık.
Devrilmedi, yıkılmadı, düşmedi.
Biz olsa suyun içinden toplardık umudumuzu…
Gelmeme ihtimaline karşı bile bekler mi insan?
Bekledi.
Geldi de…
Bunun adına aşk dedik.
Sabrın sonu selamet dedik.
Gelmese de mühim değil dedik ama o bekleyiş titretti içimizi…
Ulubat Köyü kıyısında yaşandı.
Geldi Yaren…
Kondu kayığın ucuna…
Sadakati kalbimize dokundu.
Adem Amca’nın gözleri yaştan kurtuldu.
Onun bu umudu biz Adem oğullarına örnek oldu.
**************
Kuantum Özge der ki:
“Bekle, gelir”
